LOVE U 4 EVER ได้โปรด~อย่าจากฉันไป(FIC SHINEE จงมิน)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องแลกที่เอาลงเด็กดี- -
อ่านกันเยอะๆ เม้นเยอะๆด้วยนะค๊ะ^^

อาจจะอ่านแล้วงงๆ- - ก็อ่านไปเหอะ-..-

ปล. ฟิคเรื่องนี้แต่งกันสดๆในmตอนแรกจะแต่งเล่นๆ55+ -..-

เนื้อเรื่อง

LOVE U 4ever ได้โปรด~อย่าจากฉันไป

เรื่อง - ลูกโป่งน้อย&ซาลาเปาไส้เห็ด

FIC – จงมิน (จงฮยอน+แทมิน)

ท่ามกลางห้องที่เย็นฉ่ำไปด้วยแอร์ แต่มีใครบางคนกำลังร้อนวูบวาบๆเพราะริดจูบ ร่างบางถูกตรึงด้วยแขนอันแข็งแรงของร่างโปร่ง

"อื้อ..~" ร่างบางครางออกมาเบาๆ  นั่นยิ่งทำให้ร่างโปร่งได้ใจ เขาค่อยเอาใบหน้าซุกไซร้ไปที่ลำคอ

แอร์ที่หนาวเย็นไม่ได้ทำให้ร่างบางที่ถุกตราตรึงรู้สึกหนาวเย็นแม้แต่น้อย

 กลับรู้สึกร้อนผ่าวกลับริมฝีปากซุกซนที่ไล้ลงมาเรื่อยๆ

 จากแก้ม สู่ริมฝีปาก

จากริมฝีปากค่อยๆไล้มาที่ลำคอ

ยังไม่พอมือของร่างโปรงก้อไม่อยู่เฉย เขาค่อยๆลูบหน้าท้องของร่างบางไล่ขึ้นมาจนถึงเนินอกของร่างบาง

"อื้อ...พะ..พะ..พอได้แล้ว" ร่างบางพูดออกมาเบาๆ

ร่างโปร่งค่อยๆจูบปากบางของร่างเล็ก อีกที

 อีกที...

 และ อีกที....

 เขาค่อยๆพละตัวออกมาจากร่างบางช้าๆ

ร่างบางได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย

 หลังจากถุกปลดปล่อยจากการตราตรึงที่ยาวนาน

"หวานดีนี่ รสจูบน่ะ"

ผู้ที่ตัวใหญ่กว่าเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

 "พะ พี่จง บ้าน่า/////"

 ร่างบางตอบแทบไม่เป็นภาษา

ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

 เพราะนายเป็นอย่างงี้ไง ฉันถึงรักหัวปรักหัวปรำเนี่ย

"อะ..ออกไปได้แล้ว-///-" ร่างบางเมื่อรุ้ว่าถุกจ้อง ก้แทบจะพูดไม่เป็นภาษาคน รีบบ่ายเบี่ยงให้ร่างโปร่งออกไปจากห้อง

"รู้มั้ยตอนนี้หน้าแทมินแดงเป็นลุกตำลึงแล้ว " ร่างโปร่งพูดพร้อมกับหยิกแก้มน้องเล็กเบาๆ

"อย่าไปทำหน้าแดงอย่างนี้ให้ใครเขาเหนล่ะ รู้มั้ยมันน่าฟัดขนาดไหน" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆข้างๆหูร่างบาง

"ล่ะ ล่ะ แล้วทำไมล่ะ"

"พี่หึง~" ร่างโปร่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ตอนนี้ร่างบางได้แต่ก้มงุดๆเพราะความอาย

"พี่ออกไปได้แล้วน่า ผมจะนอนแล้ว"

 ร่างบางเอ่ยขึ้นเพื่อเป็นการบ่ายเบี่ยง

 "นี่เพิ่งจะสามทุ่มกว่าเองนะ ปกติเหนนอนตั้งห้าทุ่ม"ร่างโปร่งเอ่ยเป็นการขัด

 เพราะเขาเองก้อยากจะอยุ่กะน้องเล็กคนนี้ คนที่เขารักนานๆเช่นกัน

 "ตะ แต่ ผมเหนื่อยแล้วนี่ฮะ" ร่างบางยังคงบ่ายเบี่ยงเช่นเดิม

 "ฮ่าๆ จูบพี่ใช้ได้ใช่มั้ยล่ะ?"

 ร่างโปร่งหัวเราะชอบใจ

 ตุ้บ..

หมอนที่วางอยู่ข้างน้องแทมิน บัดนี้ได้ไปกระทบกับศีรษะพี่จงฮยอนเรียบร้อยแล้ว-..-

"ไอ้พี่บ้า ออกไปได้แล้ว-///-" แทมินพูด

จงฮยอนที่เหมือนจะโกรธแต่กลับหัวเราะชอบใจ

 (มันบ้า)

"-///-" แทมินทำอะไรไม่ถูก เอาแต่หน้าแดง เพราะตอนนี้จงฮยอนได้ทำการครอบครองปากเรียวสวยของแทมินอีกครา

"พี่บอกแล้วไงอย่าทำหน้าแดงอีก เดี๋ยวพี่จะอดใจไว้ไม่ไหว" จงฮยอนพูดด้วยเสียงแหบพร่าอีกครั้ง

 "แล้วจะทำไมล่ะ ของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้นี่-///-กะ..กะก้อพี่เป็นคนทำแทมินหน้าแดงเองนี่นา" แทมินพูดตะกุกตะกัก

  "ก็ได้แต่ให้พี่เห็นได้คนเดียว " จงฮยอนพูดเบาๆ

"เพราะ พี่หึง" ไอ้พี่จงฮยอนบ้า พูดคำว่าหึงออกมาได้หน้าตาเฉย

 เหมือนกับถามว่ากินข้าวหรือยังอะไรประมาณนั้นอ่า- -

"พี่อ่ะ///" ร่างบางเอ่ยด้วยความเขินอายยิ่งกว่าเดิม

 "ฮ่าๆ นั่นไง หน้าแดงไปกันใหญ่แล้ว พอๆ พี่ไปแล้วก้ได้  ครับ"

 ร่างโปร่งเอ่ยด้วยความเอ็นดู

 "อื้อ  ครับ เด่วผมไปส่งที่ประตู" แทมินเอ่ยขึ้น

  "อืม"ร่างโปร่งตอบรับ

 เมื่อไปถึงประตู....

จงฮยอนค่อย เชยคางแทมินขึ้นแล้วประกบปากแทมินอีกครั้ง

นี่เป็นจูบที่นุ่มนวลที่สุดที่พี่จงฮยอนมอบให้น้องแทมินเลยก็ว่าได้  โอ้ยคิดแล้วเขิน>///<

"กู้ดไนท์ ครับแทมิน" จงฮยอนพูดพร้อมกับยิ้ม แล้วเดินออกจากห้องไป

 ให้ตายสิ ทำไมน้องแทมินถึงหวั่นไหวง่ายขนาดนี้ ><

 ไม่สิ พี่จงฮยอนร้อนแรงเองต่างหาก

 -..-

 คิดแล้วเขิน

 ไม่เอาแล้ว><

แต่จริงๆ ตะกี้ถอนจูบเร็วไปหน่อยจะพี่จงฮยอน น้องแทมินยังไม่ทันได้ลิ้มรสความหวานในปากของพี่จงฮยอนเลย -..-

ไม่เอาแล้วคิดแล้วปวดหัว ปวดหัวจัง น้องแทมินจะไม่สบายรึป่าวเนี่ย

 แล้วร่างบางก็ล้มตัวนอนลงบนเตียง

เช้าวันต่อมา...

ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว เหลือแต่แทมินเท่านั้นที่ยังอยู่บนห้อง

จะเปนอะไรรึป่าวนะ จงฮยอนคิดอย่างเปนห่วง

 "เด่วผมไปตามแทมินนะครับ"

 "อื้อ" พี่ใหญ่ของวงตอบรับพร้อมไปช่วยออมม่ากับโฮยกอาหาร

ที่ห้อง ....

จงฮยอนเดินมาที่เตียงของแทมิน  เขามองหน้าแทมินด้วยความเป็นห่วง

เพราะแอร์รึป่าว  สงสัยแอร์จะเย็นเกินไป หรือว่า..เมื่อวานเราจะจูบหนักไป-..-

จงฮยอนค่อยเอามือมาแตะหน้าผากแทมิน

 ที่นอนสั่นอยุ่ภายใต้ผ้านวมผืนหน้า

 โห ตัวร้อนมาเลย สงสัยจะหนาว

 เมื่อจงฮยอนคิดได้ดังนั้นก็ค่อยๆลงไปกอดแทมิน

(-..-)

 "หนาว..จังเลย" แทมินครางขึ้นมาเบาๆ

 "น้องแทมินตัวร้อนมากเดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ นะครับ"

ว่าแล้วจงฮยอนก็ไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าแทมินอย่างเบามือที่สุด

   แขนเล็กๆสองข้างของแทมินค่อยๆเอื้อมมากอดคอจงฮยอนไว้

 ทั้งคู่ค่อยๆประกบปากกันอีกครั้ง

 อาการปวดหัว และไม่สบาย เมื่อครู่ มลายหายไปจนเกือบหมดสิ้น

  แทมินรู้สีกเหมือนมีเลือดสูบฉีดมากขึ้น

 โดยเฉพาะที่แก้มทั้งสองข้าง

 "เปนยังไงบ้าง"จงฮยอนถอนจูบแล้วถามอย่างเป็นห่วง

 "ก้เมื่อกี้ยังปวดหัวอยู่เลย แต่ตอนนี้หายแล้วคับ" ตอบ

"งั้นก้ดีแล้วล่ะ ไปอาบน้ำซะจะได้ไปกินข้าว ลุกไหวมั้ย"จงฮยอนไม่วายถามด้วยความเป็นห่วงอย่างล้นเหลือ

"ไม่เปนไรฮะ ลุกไหว พี่ไม่ต้องห่วง" ตอบกลับ

 "อืม.."

 แทมินค่อยลุกขึ้นจากเตียงแต่กับหล่นฟุบลงไปอีก

ดี ที่จงฮยอนคว้าเอาไว้ทัน ตอนนี้หน้าของเขาทั้งสองอยุ่ใกล้กันเหลือเกิน

ตอนนี้แทมินดูแย่มากๆ แต่จงฮยอนกับรู้สึกอย่างนั้นไม่

 เลือดของเขาสุดฉีดไปทั่วร่างกาย

 ไม่ได้เราต้องทนไว้สิ (เชยคางแทมินขึ้น)

 แทมินป่วยอยู่ ไม่ได้ๆ(ประกบปาก)

 แทมินเม้มปาก เหมือนกับไม่เต็มใจที่จะรับจูบนี้

 เหนมั้ยแทมิมไม่ไหวจิงด้วย จูบต่อคงเป็นลมเพราะหายใจไม่ทันแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้น

 จงฮยอนจึงค่อยๆ...

 แลกลมหายใจ~

โอย~พี่จงฮยอน น้องแทมินไม่สบายอยู่  ถ้าไม่สบายหนักขึ้นจะทำยังไง

 ไม่ไหวแล้ว น้องแทมินทำไมรู้สึกตัวเบาโหวงๆ

"พี่จง พอเถอะ แทมจะไม่ไหวแล้ว" พูดออกไปเมื่อรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

 "อะ อื้ม เป็นอะไรมากหรือเปล่า"จงฮยอนถอนจูบแล้วถามขึ้น

 "หายใจไม่ทันน่ะ พี่ไปข้างล่างก่อนเถอะ เด่วผมอาบน้ำแล้วตามไป"

  แทมินเอ่ยตอบ

"อืม จูบตะกี้หวานมากเลย - -" จงฮยอนพูดเสียงเรียบ

"ไอ้พี่จงบ้า-///-" ไอ้พี่จงหัวเราะแล้วก้เดินออกไป ให้ตายสิ บอกว่าจูบ เอิ่ม...หวาน พูดอย่างกับ ข้าวมันไก่อร่อยมากเลยนะ  เลยอ่ะ- -

 ว่าแล้วแทมินก็เดินไปในห้องน้ำ

ทำไม ห้องมันเอียงๆ หัวน้องแทมินตอนนี้มันหนักมากๆเลยอ่ะ ทำไมห้องมันมืด..มื..

 ฟุ้บ

 แทมินล้มฟุบลงไปทันที

เมื่อจงฮยอนเห็นดังนั้นก้รีบปรี่มาหาด้วยความเปนห่วง

 "เฮ้ แทมิน ๆ เป็นอะไรน่ะ"

 "...."ร่างบางได้หมดสติไปแล้ว

 จงฮยอนรีบอุ้ม ด้วยอ้อมแขนที่อบอุ่นลงไปด้านล่างเพื่อขอความช่วยเหลือ

 "พี่อน โฮ  คีย์ช่วย ก่อนเรว แทมเปนลม"

 ทั้งสามรีบวิ่งเข้ามาอย่างเป็นห่วงน้องชายคนเล็กของวง

"รีบพาไปโรงพยาบาลดิ" อนยูลีดเดอร์คนเก่ง(เว่อร์) บอกให้รีบพาแทมินไปโรงพยาบาล

 ขณะเดียวกันคีย์ก็รีบทำหน้าที่ออมม่าที่ดี(?)

โดยการหายาดมมาประโคมใส่จมูกแทมิน

 ฝ่ายมินโฮก็ไปเอาหนังสือมาพัดๆๆ

(หนังสือโป๊ที่สะสมไว้-..-( คีย์ซื้อมาให้))

จงฮยอนไม่พูดพล่ำทำเพลงรีบพาแทมินไปดรงพยาบาล

 "เดี๋ยวดิจง"

 พี่อนยูจะเรียกทำไม คนยิ่งใจไม่ดีอยุ่

 "แล้วแกจะไปไง รถก็ไม่มี-..-"

 จริงของพี่แก-..-

 ไม่สนแล้ว...แทมินจะเป็นจะตายอยู่เนี่ย

รึจะวิ่งไปแบบเฮียจีในmvฮารุๆ

 -..-

จงฮยอนฉุกคิดขึ้นมา แต่สภาพของแทมินที่ไม่สู้ดีนัก ทำให้เขาไม่คิดอะไรอีก นอกจาก

 วิ่งๆ วิ่ง และวิ่ง ไปโรงพยาบาล(โปรดนึกmv ฮารุๆ)

"เฮ้ย ไอ้จง" เสียงลีดเดอร์ของวงเอ่ยขึ้น

 "ผมทนดู ป่วยไม่ได้ พี่ไม่ต้องห่วงนะ"จงฮยอนเอ่ยตอบ

"งั้นเดี๋ยวพวกชั้นจะเรียกรถบริษัทตามไปนะ"

 (ไม่ได้ห่วง-..-)

ชายหนุ่มอุ้มคนรักที่ไร้สติไปตามถนนเพื่อไปโรงพยาบาล

 เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

 เขาคิดแต่เพียงว่า

 ถ้าไม่มี แทมินเขาจะอยู่อย่างไร

แทมินทำใจดีๆไว้

โธ่เว้ย!ไอ้พี่อนนะไอ้พี่อน ไม่ยอมเอารถตัวเองไปส่ง

 (เริ่มพาล)

จงฮยอนวิ่งต่อไป เพราะตอนนี้เค้ารู้สึกกระสับกระส่าย

 แทมินทำไมนายไม่ฟื้นเสียที

 ฉันวิ่งมานานแล้วนะ

 เหนื่อย- -"

เขาวิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลากว่า20นาทีก้ถึงที่หมาย

 พยาบาลรีบออกมา พร้อมกับให้บุรุษพยาบาลรับ มาไว้ที่เตียงฉุกเฉินก่อนจะเข็นไปที่ห้องฉุกเฉิน

 "เขาเปนอะไรมาคะ"พยาบาลถาม

 "ไม่รุ้ครับ อยุ่ๆเค้าก้หมดสติไป" จงฮยอนตอบอย่างกระสับกระส่ายเพราะเปนห่วง

 "งั้นเด่วถึงมือคุนหมอก้ไม่ต้องห่วงนะคะ รอทางด้านนี้เลยค่ะ"

แทมินอย่าเป็นอะไร นะ

 จงฮยอนเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

"พี่จงแทมินเป็นอะไรมากมั้ย คีย์เป็นห่วงแทมินจังเลย" อนยู คีย์และมินโฮ มาถึงแล้ว คีย์ถามจงฮยอนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแทมินมากๆ

 "ไม่รู้ พี่ไม่รู้" จงฮยอนลงไปนั่งยองๆแล้วเอามือกุมหน้า ตอนนี้เขาเครียดมากๆ

 แทมิน..ฉันรักนาย  นายอย่าเป็นอะไร

 คุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

"ใครคือญาติผู้ป่วยคะ"

 "พวกเราเป็นเพื่อนของผู้ป่วยครับ" อนยูตอบแทน ตอนแรกจงฮยอนจะตอบแต่อนยูเหนท่าทีจงฮยอนไม่ไหวเลยตอบแทน

"คือ..คุณหมอเสียใจด้วย คะ คุณพาเขามาช้าเกินไป มีโรคประจำตัวที่ร้ายแรงอยู่..."

 "คุณหมอคาดว่ามันเพิ่งจะกำเริบ"

 จงฮยอนเงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือทันที

 ดวงตาเบิกกว้าง

 ทะ..ทะ..แทมิน

 ทำไม...

 นาย....

 หยดน้ำใสๆหยดออกมาจากดวงตาของจงฮยอน

 ทุกคนอึ้ง...

ทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลยว่านายไม่สบายมานานแล้ว...

 ตอนนี้คีย์น้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด

 อนยูก็เช่นกัน

 มินโฮได้แต่ปลอบทุกๆคน

“คุณหมอขอตัวก่อนนะคะ”

 ตอนนี้บรรยากาศเงียบสงัด....

"ทำไม..ฮึก" จงฮยอนพูดออกมาเบาๆ

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่คอ มันแน่นไปหมด...

 นางพยาบาลค่อยๆเข็นร่างไร้วิญญาณของแทมินออกมา

จงฮยอนค่อยๆใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดลุกขึ้นมา

เขาเดินไปที่ร่างของแทมินเยี่ยงร่างไร้วิญญาณ

 อีก3คนที่เหลือ

 เดินตามมาด้วย

 อนยูค่อยๆเปิดผ้าขาวออก

 "แทมิน...ทำไมนายต้องจากพวกเราไป..ทำไมล่ะ.."

 คีย์โถมเข้าไปเขย่าร่างของแทมินเหมือนคนไม่มีสติ

 มินโฮจึงเข้าไปห้ามไว้

 "หลับให้สบายนะ...แทมินน้องรัก ฮึก.."อนยูพูดทั้งน้ำตา

จงฮยอนตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนอีกแล้ว

 เขาลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นจับมือของแทมินขึ้นมา

 "แทมิน...พี่รู้ว่าสักวันเราต้องจากกัน...แต่...พะ พะ พี่ไม่คิด..ว่ามัน..จะเร็วขนาดนี้"

 จงฮยอนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

 "พี่รักแทมิน นะ"

 จงฮยอนค่อยๆลุกขึ้น

ก้มลงไปจูบแทมินทั้งน้ำตา....หวังว่า ถ้าชาติหน้ามีจริง เราคงจะได้มาพบกันอีก แทมิน...

 --end--